Terugblik bijeenkomst TPI-vernieuwingsnetwerk 29-10-2019

Te gast bij het Institute of Advanced Studies
‘Een instituut als dit nodigt uit om op tafel te leggen wat we eigenlijk niet weten’ Joyce, Alfons en Anje, namens ons Vernieuwingsnetwerk Innovatief Gezondheidsonderzoek van het transitie Proefdiervrije Innovatieprogramma, heel hartelijke dank voor jullie gastvrijheid en inzichten. En Jos voor het mooie verslag. Zowel de uiteenzetting door Joyce van interdisciplinaire praktijk van het Institute for Advanced Studies als de rondleiding van Alfons langs de stand van zaken van computational science toegepast op in silico modellen, als de verwondering van Anje over je opnieuw kijken vanuit een complex systeem perspectief zette ons aan het denken.

‘Dat Mario Visconti een digitaal muismodel heeft gemaakt en daarmee veel dierproeven overbodig maakt. Ik zou hem graag net als Boyan Slats in een programma als DWDD zien ‘shinen’.’

Tijd voor een vernieuwingsnetwerk in silico?
‘Heb je een levend complex systeem nodig, om een complexe levend systeem te onderzoeken en te begrijpen?’ was de vraag… Morgen kan weer veel meer als vandaag, is het antwoord als het gaat om computational science. Een eerste stap is opnieuw kijken naar het complexe systeem en daarna volgt vrijwel zeker multidisciplinair onderzoek.

'We hebben een ander soort wetenschappers nodig die op een ander niveau van detail opereren. De Monet-wetenschapper. Iemand die heel gedetailleerd en precies werkt en dan naar achter kan stappen en kan zien wat het geheel wordt.’

Het begint met samen lunchen
Bij het IAS lunchen de wetenschappers verplicht samen. Elke dag van de week heeft een ander thema. Dit contact en de toevallige uitwisseling die dat teweegbrengt is een uiting van de manier waarop het instituut werkt. Toeval organiseren en intra-disciplinair verkennen is ook precies waar onze Helpathons overgaan. Samenwerken?

Wat is belangrijker?
De VPH-community is een relatief jong en spannend onderzoeksveld. Voor praktische toepassingen moeten deze pioniers zich steeds opnieuw bewijzen. Modelleerders als Alfons zijn heel bewust hun modellen aan het bouwen en moeten steeds heel helder afbakenen wat de context of use is waarin een model gebruikt kan worden. Kunnen wij als gebruikers van in-vivo en in-vitro modellen hier iets van leren? Is de context of use bij ons minder belangrijk?